The secret of The Secret

Mijn tijdelijke appartement in Manhattan heeft een driekoppige hofhouding: een portier, receptionist en liftbediende. De eigenaar van de woning – de neef van mijn reismaatje Joelle – is op één van zijn vele vakanties in Europa. Gelukkig is zijn bescheiden optrekje naast Central Park bij ons in goede handen. Aan zijn hofhouding zijn we al helemaal gehecht geraakt.

Na een dag intensief museumbezoeken stappen Joelle en ik in de lift op weg naar het appartement. “Hebben jullie wel eens gehoord van The Secret?” vraagt de liftbediende. We knikken. Al snel is duidelijk dat het boek zijn bijbel is.

Buitenaards wezen

“De mens is tot ongekende dingen in staat, als je jezelf maar op de juiste manier programmeert.” De liftbediende noemt zichzelf als voorbeeld. Hij werkt 16 uur per dag in 2 banen, slaapt 3 uur per nacht en volgt daarnaast een opleiding tot ingenieur. Alles met dezelfde tomeloze energie. En dan presteer ik het om wel eens moe te worden van het reizen. Ik bekijk de man nog eens goed. Zou hij een buitenaards wezen zijn?

We komen aan op de verdieping van ons appartement en de liftdeur gaat open. Maar omdat de man en Joelle druk in gesprek zijn, verlaat niemand de lift. Als er 5 minuten later beneden een lift gewenst is, sjezen we met z’n drieën weer naar beneden.

Gedachten programmeren

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, want zelf heb ik weinig met The Secret. Als het creëren van wat we willen vooral neer moet komen op het verkrijgen van een paleis met 6 vleugels en 10 verschillende auto’s voor de deur, haak ik toch af. Ik vind het veel te kapitalistisch en onrealistisch, maar ik houd mijn mond.

Gepassioneerd ratelt de man verder: “Als je je gedachten op de juiste manier programmeert, worden die gedachten jouw werkelijkheid.” Omdat hij zijn lichaam wijsmaakt dat het totaal niet uitputtend is om 2 banen, een opleiding en bijna geen slaap te hebben, is zijn lichaam ook niet moe. Want het is niet geprogrammeerd om moe te worden.

Ik zeg dan wel niets maar de steeds dieper wordende frons op mijn voorhoofd kan niemand ontgaan. We halen 2 mensen op die aandachtig meeluisteren naar onze conversatie. Boven stappen ze uit en we suizen weer naar beneden voor een volgend verzoek.

Kleinheidswaan

De liftbediende ziet er ongelofelijk energiek en gelukkig uit. Ik denk na over zijn woorden. Op zich ben ik erg gecharmeerd door de mentaliteit van de Amerikanen. Ze vechten keihard voor wat ze willen en laten zich niet tegengehouden door Hollandse nuchterheid of kleinheidswaan. Waar een Nederlander je plannen al lang voor idioot zou hebben verklaard, krijg je hier bewondering voor je originaliteit en lef. Maar of het mogelijk is de werkelijkheid zo naar de pijpen van je wensen te laten dansen? Ik betwijfel het.

Inmiddels zijn we terug op de verdieping van ons appartement, waar een gezellige oude dame aan boord komt die haar hond wil uitlaten. Met zijn allen zakken we weer naar beneden. Als de deur opengaat zie ik de receptionist verbaasd naar ons kijken. Zo gaan we een half uur het gebouw op en neer.

Uiteindelijk wenst de liftbediende ons een prettige avond en vertrekt alleen naar beneden. Als er ooit in mijn leven weer een moment komt dat ik mij moe voel, dat ik even geen inspiratie meer heb of niet meer in mijn plannen geloof, zal ik aan deze man denken.

Elfkoppig snurkerskoor

Na een week moet Joelle naar Montreal in Canada. Ik blijf nog een week alleen in New York, maar met het vertrek van Joelle komt ook het vertrek uit het appartement. Ik bedank haar voor het brengen van een stukje luxe in mijn bestaan als backpacker.

Met een weemoedig gevoel zeg ik Joelle, mijn portier, liftbediende en receptionist gedag. De portier wenkt een taxi en legt mijn backpack in de kofferbak. Voor de laatste keer glijdt mijn blik door de aangeharkte straten en langs de gouden deurklinken van het appartementencomplex.

Ik stap in de taxi en ga op weg naar een hostel in een minder chique deel van New York. Terug naar armzalige slaapzalen met 12 bedden waar ik niet kan slapen door een elfkoppig snurkerskoor. Waar ik wacht in de rij van de douches met een heel palet aan haarkleuren in de putjes. Waar ik eet in een keuken waar iedereen het niet zo nauw neemt met hygiëne. Misschien moet ik toch The Secret eens lezen.