Running with the Americans

Alleen zijn in een stad als New York is totaal geen probleem. Verveling is onmogelijk. Daarnaast zijn die Amerikanen veel te vermakelijk.

In één van Manhattans chique warenhuizen laat ik me strikken voor een make-up demonstratie door een fanatieke visagist. Voor ik het weet smeert hij 5 verschillende dagcrèmes op mijn gezicht. De productinformatie die hij er in snelwegtempo bijlevert duizelt me. De make-up deskundige verzekert mij dat ik minstens 3 van de 5 crèmes nodig heb om rimpelvrij te blijven. Rimpelvrij? Ik ben toch pas net in de dertig?

Fanatieke visagist

Twee foundations, 3 soorten poeder en een ‘shiner’ volgen. Ondertussen ratelt de visagist verder over de bijzondere ingrediënten en weet mij elke keer op creatieve wijze te beledigen. Mijn huid is te droog of te vet, glimt te veel en de oneffenheden moeten onmiddellijk worden weggewerkt. Ondertussen is mijn huid natuurlijk wel ‘fabulous and amazing’.

Ik moet denken aan de verkoopster die mij 4 make-up merken terug voor slechts 60 dollar een potje ‘oog liftende crème’ probeerde aan te smeren, ter grote van een luciferdoosje. Het bewijs voor de uitmuntende kwaliteit waren haar eigen zestigjarige oogleden. Die stonden inderdaad zeer strak gespannen. Maar dat had naar mijn idee toch meer met het mes van de plastisch chirurg te maken.

Krakende foundations

Dan vindt de visagist weer een probleem. “Gebruik alleen een natuurlijke make-up mevrouw, iets anders past absoluut niet bij uw huid.” Jammer. Ik zou wel eens paarse oogschaduw willen of zo. Een kwartier later ligt er een laag natuurlijke make-up over mijn zorgvuldig geplamuurde huid. Zijn meesterwerk is af en de kunstenaar laat trots het resultaat in de spiegel zien. Ondertussen begin ik zenuwachtig te worden van zijn verwachtingsvolle blik. “Amazing”, zeg ik met een vriendelijke glimlach terwijl ik de foundations hoor kraken.

700 dollar

“De 5 crèmes en de make-up die u op heeft kosten slechts 700 dollar.” De meester-schilder zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik dit bedrag meteen op tafel gooi. Ik ben bang dat mijn van links naar rechts schietende pupillen mijn gemoedstoestand verraden. Ik probeer uit te leggen dat mijn portemonnee en ik nog met elkaar in gesprek zijn. “Tot straks!”, zeg ik zo overtuigend mogelijk. Nog voor zijn mondhoeken volledig naar het zuiden zakken ren ik via de Louis Vuitton tassen en de Prada schoenen snel de deur uit.