Een gevulde holle kies
In een stad als New York lijkt het alsof je dollars constant verdampen. Ik doe dan ook mijn best niet failliet te gaan, maar mijn rammelende maag dwingt mij naar binnen in een eetgelegenheid die er veel te duur uitziet. Ik heb er net 2 uur kunstgalerie-hoppen in de Meatpacking District opzitten en er is hier geen Mc Donalds te vinden.
De menukaart voor het raam van dit Indisch restaurant lijkt nog te voorzien in enigszins vriendelijk geprijsde salades. De prijzen van de overige gerechten zijn helemaal niet om aan te zien. Omdat je van de kleinste bestelling in Amerika al een week kunt eten, heb ik alle vertrouwen in het groenvoer.
“A table for one”
Terwijl ik het Indische restaurant binnenloop schrik ik een beetje van hoe chique het er aan toegaat. “A table for one,” zeg ik aarzelend tegen een bediende. Met verbazing word ik aangekeken. Voor het eerst in dagen voelt het een beetje zielig, dat alleen reizen. Ik neem plaats aan een tafel van duur Indisch houtsnijwerk en voor ik het weet staan 2 heren deze met een ongekende ijver en precisie te dekken.
Onder de indruk kijk ik naar hun smetteloze bordeauxrode pakken met goud afgezette biezen, hun keurig gekapte haren en uiterst professionele houding. Alsof het om een antiek document van ongekende historische waarde gaat, geven ze mij de menukaart. Ze trekken er nog net geen handschoenen bij aan. “Ik heb niet zo‘n honger en wil eigenlijk alleen een salade, is dat mogelijk?” vraag ik verlegen. “Maar natuurlijk mevrouw. Wat u wilt.”
Vloeibare diamanten
Een van de heren schenkt een glas water in alsof het vloeibare diamanten bevat. Zenuwachtig bestudeer ik de uitgebreide menukaart, probeer mijn ogen niet te laten struikelen over de schrikbarende dollarprijzen en zoek tussen al dat financiële geweld naar de salades. Het ene gerecht belooft een nog uniekere smaaksensatie dan het andere.
Twee butlers aan mijn tafel
Uiteindelijk valt mijn oog op een spinaziesalade met uienringen en mosterddressing, die ik even later bestel. In de tussentijd zijn mijn butlers al drie keer langs geweest om te vragen of alles naar wens is. Voorzichtig glijdt mijn blik over de tafel van mijn buren, die volgens de regels van de kunst zitten te dineren. Ik blader wat in de catalogus van een kunstgalerie, met een blik alsof ik na de lunch nog even dat schilderij van 10.000 dollar ga aanschaffen.
Daar is de salade. Mijn ogen worden steeds groter. Op een minuscuul bordje liggen 4 blaadjes spinazie met 3 uienringen eroverheen gedrapeerd, te zwemmen in een druppeltje mosterddressing. Ik moet mijn best doen mijn lach in te houden, terwijl de butler van dienst met een uiterst serieuze blik in zijn ogen het gerecht staat te serveren. “Eet u smakelijk. Is er iets dat u op dit moment nog meer wenst?” vraagt hij vriendelijk. Nou ja, een salade misschien, denk ik stilletjes. Waarschijnlijk denkt hij hetzelfde als ik maar hij laat niets merken, een echte professional.
Smetteloze staat
Overdreven langzaam zet ik mijn mes en vork in het gerecht en probeer het opeten tot het uiterste te rekken, maar na vijf minuten is mijn bord toch echt angstaanjagend leeg. Om me te bevrijden uit deze bizarre situatie, vraag ik de rekening. Met een grote glimlach en enorme gratie wordt me een document overhandigd waarop schaamteloos wordt aangegeven dat het gebruikelijk is 18 tot 20 procent fooi te geven. Mijn hemel.
Opgelucht zeg ik even later gedag, waarna de heren zich energiek op mijn tafel storten om deze weer in smetteloze staat terug te doen keren. Snel op zoek naar de McDonald’s.
