Beauty is in the eye of the beholder
Sommige mensen hebben wel een hele interessante manier van reizen. Zo ontmoet ik in de bus van Argentinië naar het Chileense Puerto Natales de dertigjarige Nederlander Jessey. Dagen eerder had hij in het Argentijnse Bariloche zijn eerstvolgende bestemming laten afhangen van de eerste de beste bus. Het zou noord of zuid worden. Het werd zuid. Het maakte hem eigenlijk allemaal niet zoveel uit, als er maar internet was.
Torres del Paine
De lotsbestemming van het zuiden brengt Jessey uiteindelijk in Puerto Natales. Ook hier is hij niet echt onder de indruk, terwijl één van de mooiste natuurparken ter wereld – Torres del Paine – binnen handbereik is. Hij denkt er dan ook zeker niet aan dit unieke gebied te bezoeken. Maar als eenmaal duidelijk wordt dat Jessey nog 2 dagen moet wachten op zijn vliegtuig naar Santiago de Chile, moet hij toch iets met zijn tijd doen.
Met een klein tourbusje vertrekken Jessey, ik en nog een handjevol toeristen naar Torres del Paine. Jessey zit naast mij en kijkt een beetje ongeïnspireerd om zich heen. Na een lange rit door indrukwekkende bergpassen komen we bij het natuurwonder aan. Al weken heb ik naar dit moment uitgekeken.
“Tja, het is een berg”
Oog in oog met de beauty, ril ik van schoonheid. De hoge puntige vormen van de Torres, de groene en blauwe meren eromheen, de uitgestrekte grasvlaktes; het is bijna teveel. Jessey wordt er niet warm of koud van. “Tja, het is een berg,” zegt hij laconiek. Ik schud mijn hoofd.
We springen de bus uit om foto’s te maken en enthousiast begin ik met poseren. “Wil je ook op de foto Jessey?” vraag ik vrolijk. “Ik heb mijn camera niet bij me,” antwoordt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. “Je hebt je camera niet bij je? Ben je hem vergeten?” “Nee hoor.”
Terwijl ik sta bij te komen van mijn verbazing, kijkt hij uitermate kritisch naar de bergen. “Wat vind je ervan Jessey?” “Ach, zonder cocktails en internet wordt het hier helemaal niets.” Ik mag wel oppassen, als ik nog lang met hem blijf optrekken, krijg ik mijn fronsrimpels op een goeie dag niet meer weg.
“Er zijn geen cocktails en internet”
We rijden verder door de prachtige natuur en doen een korte trekking naar een waterval en het groene meer. Opnieuw duw ik Jessey mijn camera in de hand en probeer te doen alsof ik op 6000 meter hoogte sta. Even later zie ik Jessey verveeld met zijn telefoon spelen, terwijl ik mij zit te verwonderen over de schitteringen van de zon op het groene meer. “Kijk nou Jessey,” roep ik lyrisch, “Is het niet prachtig?!?” Onverschillig kijkt hij op. “Ach,” zegt hij en duikt weer in zijn telefoon.
De volgende stop van het razendsnelle programma is het grijze meer. Het is inderdaad grijs en de hoogglanzende azuurblauwe stukken ijs van de gletsjer die erin drijven, steken er scherp bij af. We lopen over het zand aan de voet van het meer, terwijl ik maar blijf ratelen tegen Jessey. Over de verschillende aspecten van de ingewikkelde en pijnlijke schoonheid van het intense blauw en de talloze verschillende schakeringen en glanspunten. Dit in combinatie met de complexe verhouding met de grijstinten van het meer afstekend tegen het zwarte gebergte, intens beïnvloed door de schitteringen van de zon op dat exacte moment van de dag in combinatie met het algehele overzicht op het meer. Jessey kijkt mij nuchter aan en haalt zijn schouders op. “Er zijn geen cocktails en internet”. Ik geef het op.
Chileense leger
Maar, ineens slaat de stemming van Jessey om; plotseling zijn we omsingeld door het Chileense leger. Een leger mooie, afgetrainde mannen, spelend met de ijsblokken die op het zand zijn aangespoeld. Ze hebben kennelijk een dagje vrij en zijn in militair kostuum hun land aan het verkennen.
Jessey en ik kijken elkaar aan. Ineens zie ik hem wakker worden, zijn ogen begonnen ongekend te glanzen en zijn mond gelukzalig te lachen. Snel hobbelen we er achteraan. Vrolijk zeggen we de mannen gedag en kijken naar hun karakteristieke Chileense gelaatstrekken. Ineens begint Jessey over de pijnlijke en ingewikkelde schoonheid van hun diep helderblauwe ogen afgezet tegen hun golvende pikzwarte lokken. Hij vraagt om mijn camera.
Ik heb hem onderschat, Jessey heeft wel degelijk gevoel voor schoonheid. We volgen de mannen zo onopvallend mogelijk en zijn pas na een uur weer terug bij de tourbus. Ik ben blij; ook Jessey heeft vandaag van het uitzicht kunnen genieten.
